Zolang het nog kan

Natuur- en landschapsfotografen zijn bepaald niet dol op hard zonlicht. Ze staan vroeg op voor nevel en ochtendrood en een zonnetje dat laag boven de kim op komt. Of ze plannen hun fotouitstapjes zorgvuldig in de vroege avond, wanneer het ‘gouden uurtje’ aanbreekt. Zacht, laag strijklicht en een gouden gloed in de foto. Het zijn de clichéfoto’s van landschappen waarmee je je als fotograaf nog nauwelijks kunt onderscheiden.

Ik wandel graag buiten de veelbetreden paden en koos het middaguur uit voor een fotoreportage langs de Peelse Loop in Gemert. Dit beekje en zijn oevers hebben zich ontwikkeld tot een fraai langgerekt natuurgebied, waar veel gevarieerde foto’s gemaakt kunnen worden. Het was vandaag een prachtige lentedag in de winter. In het dorp zaten de terrasjes vol en in het water van de Peelse Loop reflecteerde het zonnetje. Ik stelde een klein diafragma in en fotografeerde sterretjes van zonnen. Dankzij het goede Fujifilmobjectief was de lensflair minimaal.

Ik scoorde een aantal mooie landschapsfoto’s, waarbij ik harde schaduwen van bomen en het hoge tegenlicht in de oeverbegroeiing mooi integreerde in de compositie. Ik was tevreden over de oogst en wandelde door de aspergevelden terug naar het dorp. Onderweg passeerde ik een wand van tuinbouwkassen en dankzij het harde zonlicht tekenden zich allerlei structuren af die er in de ochtend of in de avond niet zouden zijn.

Ze nodigden uit om er nog een aantal foto’s van te maken voor het niet meer kan. Want ik vroeg me af hoelang we de kassen nog nodig hebben als het klimaat zich zo ontwikkelt dat de zomer voortaan begint in februari.