Monsterlijk

Op onze tweeweekse cruise over de Oostzee in juni maakte ik een kleine tweeduizend foto’s. Ik fotografeerde stads- een zeezichten, achitectuur, kunstwerken en mensen. Op dagen dat ons cruiseschip ms Rotterdam alleen maar op zee voer, vermaakten we ons aan boord met workshops, fitness en variété. Maar de bewerking van mijn versgemaakte foto’s maakte ook deel uit van mijn dagprogramma.

Ik fotografeerde en bewerkte ‘Den lille Havrue’ in Kopenhagen die wij de Kleine Zeemeermin noemen. Ik fotografeerde paleizen en kunstschatten in Sint Petersburg, het straatleven in Tallin. En toen ik daarmee klaar was, bedacht ik: wat kan ik hier eigenlijk mee. Als publicatie van mijn werk niet botste met de Auteurswet, dan was het wel de bescherming van de persoonsgegevens die ik met voeten had getreden. Ik heb mooie bewerkingen van de Kleine Zeemeermin, maar de erven van Edward Eriksen kunnen bezwaar maken. Ik heb markante koppen in Tallin, maar ik heb die mensen niet expliciet toestemming gevraagd voor publicatie.

Ik heb mooie foto’s, maar u krijgt ze niet te zien. Bescherming van auteursrecht en privacy is een groot goed, dat ik respecteer. Maar ik ben bang dat de Wetgever voor fotografen een monster heeft gebaard. Gelukkig kan ik toch een foto tonen, want bij mijn weten heeft niemand het alleenrecht op zon, zee en wolken. Ik fotografeerde een spectaculaire zonsondergang op de Oostzee. Of zie ik nou toch het monster van de Wetgever dat mij met gloeiende ogen en brandende tong boos aankijkt?